er is publiek, applaus,
maar je wereld krimpt
tot een lichtkring
waar buiten nog slechts vermoed
je schuift een stoel aan en
verbeidt bij jezelf.
maakt klein tot het groot wordt,
speelt tot perfectie wat je weet.
zo moet het einde zijn
of zijn geweest
een man die in zichzelf zoekt
een finale vindt
verstilt
terwijl alles ademloos wacht
Wibo Kosters (De negen van Beethoven, Kopwit Zutphen ontmoet Beethoven 2016)